Musea bezoeken is leuk. Soms ben je onder de indruk van een tentoonstelling en af en toe loop je langs iets waarvan je denkt: dit is niet helemaal mijn ding. Dat hoort erbij, en dat is oké.

Ik bezoek musea altijd met mijn vrouw. Zij vindt moderne kunst erg leuk om te bezoeken, juist omdat het vaak zo absurd is.

Soms snap je wat de kunstenaar bedoelt, maar vaak ook totaal niet. En ik betrap mezelf er dan regelmatig op dat ik zeg: "Dit had ik ook kunnen maken". Dit herhaalde zich zo vaak dat ik tijdens een museumbezoek tegen mijn vrouw zei: "Ik ga ook kunst maken".

Het was een grap, maar ik had al zo vaak een grote mond gehad. Ik moest nu eigenlijk wel met iets over de brug komen. Maar waar begin ik dan? Wat ga ik maken? Kunst is zo breed dat ik daar al vastliep.

Ik moest het kleiner maken op de een of andere manier. Minder groot denken. Toen dacht ik aan ons knusse appartement. Onze muren hangen al vol. Met fietsen, babyspullen, kasten en schilderijen. En meubelstukken zijn er ook in overvloed.

Ik kon dus wel wat maken, maar waar ging ik het laten? Een museum wil het vast niet hebben. Ik moest wat vervangen. En dat was het!
De vraag was niet wat ga ik maken, maar: wat kan ik vervangen?

Na een kort rondje door ons huis, kwam ik al snel uit bij de kaart van Utrecht. Je kent 'm wel. Die zwart-witte, zielloze kaart waar je eigen straat nét niet op staat.

Ik vroeg me af of dit kleurrijker, persoonlijker en levendiger kon. Iets wat ik zelf zou willen ophangen en echt Utrecht is.

Ik ben in 1990 geboren en opgegroeid op een steenworp afstand van Utrecht, en woon er nu al ruim tien jaar.
Dus: wat betekent Utrecht voor mij, en hoe beeld ik dat af?

Na wat struinen op internet naar in mijn ogen bekende dingen in Utrecht, kwam ik ook allerlei bezienswaardigheden tegen die ik óf niet kende, óf nooit echt begrepen had.

Neem het Paushuize. Geen idee dat dat gebouw bestond. Ik was er al honderden keren langsgefietst zonder te weten wat het is. Voor de deur van het Paushuize staat een standbeeld. Dat is dus de paus. De enige die Nederland ooit gehad heeft.

Of de Letters van Utrecht. Een prachtig poëtisch initiatief dat jaar na jaar doorgroeit, maar waar ik nog nooit van gehoord had.

Ook de forten rondom de stad trokken me. Die zijn samengekomen in de "Stelling van Utrecht".

De lokale en inmiddels nationaal bekende Utrechtse bierbrouwers wilde ik ook een plek geven. Maar niet eentje. Kiezen is verliezen. Ik wilde ze allemaal uitlichten.

Maar ik had maar beperkt plek, net zoals bij de forten. Dus hoe ging ik dit combineren? Na wat zoeken kwam ik uit bij Brouwerij De Boog. Eeuwenlang een begrip in Utrecht, totdat de industriële revolutie hem de das omdeed. En nu, juist dankzij nieuwe innovaties, bloeit de stad weer van de lokale brouwers.
Een mooi cirkeltje rond.

Kortom, Utrecht betekent zoveel voor mij. Wat een stad. Zoveel geschiedenis, cultuur en verhalen. En dat terwijl ik er middenin woon. Hoe ging ik al deze dingen afbeelden zonder dat het te druk werd?

Utrecht is 030, dus dat was een mooi aantal om naartoe te werken. Ik moest harde keuzes maken. Lang niet alles kon erop. Niet elk stadsicoon heeft de selectie gehaald. Dat zegt genoeg over hoe rijk en veelzijdig onze stad is.

Dus ik heb elementen samengevoegd, gestileerd, gewogen. Maar uiteindelijk wilde ik uitkomen op een poster die écht 030 ademt.

Toen moest ik de juiste vorm nog vinden. Dus bedacht ik me wat ik zelf mooi vind als ik door een museum loop: een rustig ogend schilderij met mooie opbouw vind ik altijd erg mooi.

Tot slot bedacht ik me dat ik elk onderwerp een eigen kleur kon geven. Iets kenmerkends van dat ene gebouw, initiatief of museum. Daar heb ik kleurcodes bij gezocht en zo kwam ik bij deze opzet uit.

Utrecht is meer dan een verzameling straten. Soms vergeten we hoeveel moois de stad te bieden heeft.
Deze uit de hand gelopen grap heeft me geholpen om Utrecht opnieuw te ontdekken en nog meer te waarderen.

Nu maar hopen dat mijn vrouw het wat vindt.